เด็กหญิงวัย 7 ขวบชื่อ “มิน” สูญเสียแม่ไปไม่นาน เธออาศัยอยู่กับพ่อที่ทำงานหนักจนไม่ค่อยมีเวลาให้ วันหนึ่ง มินเจอแมวตัวหนึ่งที่มักมานั่งรออยู่หน้าบ้านเสมอ มันเป็นแมวสีขาวลายส้ม ดูฉลาดผิดปกติ และเหมือนจะเข้าใจความรู้สึกของเธอ
ทุกครั้งที่มินร้องไห้ แมวตัวนั้นจะเข้ามานั่งข้าง ๆ คอยคลอเคลียและทำเสียงครางเหมือนปลอบใจ บางวันมันคาบของเล่นเก่าของมินมาให้ หรือแม้แต่ไปนั่งเฝ้าเธอเวลาอ่านนิทานเหมือนแม่เคยทำมินตั้งชื่อให้มันว่า “พี่เหมียว” และเริ่มรู้สึกว่า แมวตัวนี้อาจเป็นของขวัญที่แม่ส่งมาให้เธอจากบนฟ้า…
คืนหนึ่ง… มินนอนกอดตุ๊กตาอยู่บนเตียง ดวงตาเธอจ้องเพดานสีขาวที่ดูว่างเปล่า บ้านหลังนี้เคยเต็มไปด้วยเสียงของแม่ เสียงที่ร้องเพลงกล่อมเธอนอน เสียงที่หัวเราะเวลาเธอพูดอะไรตลก ๆ แต่ตอนนี้เงียบเหลือเกิน…
มินค่อย ๆ กลั้นน้ำตา เธอรู้ว่าพ่อรักเธอ แต่พ่อก็ยุ่งเหลือเกิน พ่อเลิกงานดึกทุกวัน กลับมาก็เหนื่อยแทบขาดใจ มินไม่อยากรบกวนพ่อ ไม่อยากให้พ่อเป็นห่วง… แต่เธอก็เหงาเหลือเกินเสียง “เมี๊ยว~” ดังขึ้นที่หน้าต่าง มินหันไปมองก็เห็นเงาของพี่เหมียว มันกระโดดขึ้นมาบนเตียงแล้วเอาตัวนุ่ม ๆ มาเบียดเธอ มินปล่อยน้ำตาที่กลั้นไว้มาทั้งวัน เธอโอบมันไว้แน่นแล้วกระซิบเบา ๆ
“พี่เหมียว… หนูคิดถึงแม่…”
แมวไม่พูดอะไร แต่มันยกอุ้งเท้ามาแตะที่แก้มมินเบา ๆ แล้วซบหัวลงบนหน้าอกของเธอ เสียงครางเบา ๆ ดังอยู่ข้างหูเหมือนจะบอกว่า “หนูไม่ได้อยู่คนเดียวนะ”
มินร้องไห้อยู่อย่างนั้น… แต่เป็นการร้องไห้ที่ไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอีกต่อไป
วันต่อมา มินตัดสินใจทำบางอย่าง เธอหยิบสมุดวาดภาพของแม่ออกมา เปิดไปที่หน้าว่าง ๆ แล้วเริ่มวาดรูป… เป็นรูปแม่ของเธอ และข้าง ๆ กันคือพี่เหมียว
เธอยิ้มทั้งน้ำตา แล้วกระซิบกับแมวตัวโปรดว่า
“พี่เหมียว… หนูว่าฉันเจอแม่แล้วล่ะ ในตัวของพี่ไง…”
พี่เหมียวเลียมือของเธอเป็นคำตอบ…
พ่อของมินเพิ่งเริ่มสังเกตว่า ลูกสาวของเขาใช้เวลาอยู่กับแมวตัวหนึ่งตลอดเวลา มินพูดกับมันเหมือนมันเป็นคน เธอกอดมัน ร้องไห้กับมัน และดูเหมือนว่าแมวตัวนี้จะเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ
แต่พ่อไม่ชอบเลย…
“มิน แมวมันสกปรกนะลูก เดี๋ยวพ่อจะเอามันไปปล่อยที่อื่น” พ่อพูดเสียงเรียบ
มินเบิกตากว้าง น้ำตาคลอทันที “ไม่ได้นะพ่อ! พี่เหมียวอยู่กับหนูมาตลอด!”
“แต่มันเป็นแค่แมว…” พ่อถอนหายใจ “ลูกต้องเข้าใจว่าพ่อไม่อยากให้ลูกติดสัตว์จนเกินไป—”
“มันไม่ใช่แค่แมว! พี่เหมียว… พี่เหมียวเป็นเหมือนแม่ของหนู!”
คำพูดของมินทำให้พ่อชะงักไปเหมือนโดนอะไรบางอย่างกระแทกเข้าที่หัวใจ เขาเห็นดวงตาของลูกสาวที่แดงก่ำ เห็นเธอกอดแมวแน่นราวกับกลัวว่ามันจะหายไป พ่อรู้ว่าตัวเองมัวแต่ยุ่งกับงานจนลืมไปว่า… มินก็ยังเป็นแค่เด็กตัวเล็ก ๆ ที่เพิ่งเสียแม่ไป
“มิน… ลูก…” พ่อเม้มปากแน่น ใจหนึ่งเขาอยากดึงลูกมากอด แต่ก็รู้ดีว่ามันอาจไม่ช่วยอะไร
ขณะนั้นเอง พี่เหมียวกระโดดลงจากอ้อมแขนของมิน มันเดินตรงไปหาพ่อ แล้วยกอุ้งเท้าแตะที่มือของเขาเบา ๆ
พ่อถอนหายใจยาว ก่อนจะค่อย ๆ เอื้อมมือไปลูบหัวพี่เหมียว แมวไม่หนีไปไหน มันเพียงแต่หรี่ตาลงเหมือนกำลังพอใจ
“เอาเถอะ… พี่เหมียวอยู่กับลูกก็ได้” พ่อพูดเสียงแผ่ว
มินสะอื้นแล้วพุ่งเข้ากอดพ่อแน่น “ขอบคุณค่ะพ่อ!”
พ่อกอดมินกลับ หัวใจของเขาอบอุ่นขึ้นมาครั้งแรกในรอบหลายเดือน
และที่มุมห้อง พี่เหมียวนอนขดตัว ส่งเสียงครางเบา ๆ อย่างพอใจ…
หลายวันผ่านไป มินและพ่อเริ่มกลับมาใกล้ชิดกันมากขึ้น เพราะพี่เหมียวกลายเป็นจุดเชื่อมโยงของพวกเขา พ่อเริ่มกลับบ้านเร็วขึ้น มินเองก็สดใสขึ้นกว่าเดิม
แต่แล้ววันหนึ่ง ขณะที่มินเดินกลับจากโรงเรียน เธอเห็นแผ่นกระดาษแปะอยู่ที่เสาไฟฟ้าใกล้บ้าน
📜 “ตามหาแมวหาย!
แมวสีขาวลายส้ม ตาสีอำพัน เป็นแมวที่ฉลาดและรักเจ้าของมาก
หายไปจากบ้านเมื่อเดือนก่อน เจ้าของคิดถึงมาก
มินยืนตัวแข็ง ดวงตาเธอจับจ้องไปที่ภาพบนใบประกาศ แมวในภาพ… คือพี่เหมียวของเธอ
หัวใจมินเต้นแรง มือของเธอสั่นน้อย ๆ นี่หมายความว่า… พี่เหมียวมีเจ้าของอยู่แล้วงั้นเหรอ?
เธอกัดริมฝีปากแน่น หันหลังกลับแล้วรีบวิ่งกลับบ้านทันที
เมื่อถึงบ้าน มินเห็นพี่เหมียวนอนขดตัวอยู่บนโซฟาตัวโปรด เธอทรุดตัวลงข้าง ๆ มัน ใช้นิ้วลูบขนสีขาวลายส้มของมันเบา ๆ
“พี่เหมียว… พี่เคยมีบ้านของตัวเองเหรอ?”
แมวเงยหน้ามองเธอ ก่อนจะกระพริบตาช้า ๆ ราวกับตอบว่า “ใช่”
มินรู้สึกเหมือนมีบางอย่างจุกอยู่ในอก เธอไม่อยากเสียพี่เหมียวไป… แต่เธอรู้ดีว่า ถ้าเป็นแม่ของเธอ แม่ก็คงจะบอกให้เธอทำสิ่งที่ถูกต้อง
คืนนั้น มินนอนกอดพี่เหมียวไว้แน่นกว่าทุกคืน เธอซุกหน้าลงกับขนนุ่ม ๆ ปล่อยให้น้ำตาหยดลงบนอุ้งเท้าเล็ก ๆ
“พี่เหมียว…” เธอพึมพำเสียงสั่น “ถ้าพี่ต้องกลับบ้าน… หนูจะคิดถึงพี่มากเลยนะ…”
พี่เหมียวไม่พูดอะไร มันเพียงแค่เลียมือของเธอแผ่วเบา… เหมือนจะบอกว่า “หนูก็จะอยู่ในใจของพี่เสมอเช่นกัน”
เช้าวันต่อมา พ่อของมินติดต่อไปยังเบอร์โทรศัพท์ในใบประกาศ เจ้าของแมวเป็นหญิงชราคนหนึ่งที่อาศัยอยู่ในบ้านเล็ก ๆ เธอเล่าว่า “เจ้าโชค” (ชื่อจริงของพี่เหมียว) หายไปตั้งแต่วันที่สามีของเธอจากไป มันเป็นเพื่อนที่อยู่เคียงข้างเธอมานาน และเธอเฝ้ารอมันกลับบ้านทุกวัน
เมื่อถึงเวลาส่งพี่เหมียวคืนให้เจ้าของ มินกอดมันแน่น เธอซุกหน้าลงกับขนนุ่ม ๆ แล้วกระซิบเบา ๆ
“ขอบคุณนะพี่เหมียว… ขอบคุณที่อยู่กับหนูในวันที่หนูเหงาที่สุด”
พี่เหมียวเงยหน้ามองมิน ใช้หัวดุนเธอเบา ๆ เหมือนจะบอกว่า “หนูเข้มแข็งขึ้นมากแล้วนะ” ก่อนที่มันจะเดินเข้าไปซุกอยู่ในอ้อมแขนของหญิงชรา
มินยิ้มทั้งน้ำตา แม้ว่าหัวใจเธอจะแอบเจ็บหน่อย ๆ แต่เธอรู้ว่าเธอทำสิ่งที่ถูกต้อง
หลังจากพี่เหมียวกลับไป มินรู้สึกว่าวันของเธอกลับมาเงียบเหงาอีกครั้ง แต่แล้ว… วันหนึ่ง ขณะที่เธอเดินกลับบ้าน เธอได้ยินเสียง “เมี๊ยว~” ดังขึ้นจากพงหญ้าข้างทาง
เธอหันไปมองแล้วพบว่า มีลูกแมวตัวเล็ก ๆ ตัวหนึ่งนั่งอยู่ มันเป็นแมวสามสี ดวงตากลมโตของมันมองเธออย่างหวาด ๆ แต่ขณะเดียวกันก็ดูเหมือนจะขอความช่วยเหลือ
หัวใจของมินเต้นแรง เธอค่อย ๆ ยื่นมือไปหาเจ้าตัวน้อย แล้วกระซิบว่า
“หนูหลงทางเหรอ? งั้นไปอยู่ด้วยกันไหม?”
ลูกแมวลังเลนิดหน่อย ก่อนจะเดินเข้ามาเบียดข้างเธอเบา ๆ
มินหัวเราะทั้งน้ำตา นี่อาจเป็นโชคชะตา หรืออาจเป็นพี่เหมียวที่ส่งน้องตัวนี้มาให้เธอก็ได้…
เธออุ้มมันขึ้นมาแนบอก แล้วพึมพำว่า
“ตั้งชื่อว่าอะไรดีนะ? เอาเป็น ‘น้องฟ้า’ แล้วกัน… เพราะหนูเป็นของขวัญที่ตกลงมาจากฟ้าไงล่ะ!”ลูกแมวร้อง “เมี๊ยว!” ตอบกลับ เหมือนจะเห็นด้วยเต็มที่ ไม่ว่าจะคนหรือสัตว์ก็ต้องการการเติมเต็มด้วยความรัก ความเมตตาเหมือนกัน
**มีคุณแม่ หรือน้องๆคนไหน อยากให้แต่งนิยายโดยให้ชื่อน้องๆเป็นตัวนำเรื่อง คอมเม้นด้านล่างได้นะ เดี๋ยวผีเสื้อ ราตรีจัดให้**
